رضا فانی یزدی
گویند رمز عشق مگویید و نشنوید
مشکل حکایتی است که تقریر می‌‌کنند
در انتظار اوباما و هیلاری کلنتون
چرا به اینجا رسیده ایم؟
چهار روز از آغاز درگیری های میان فلسطینی ها و اسرائیل می گذرد. ترور یکی از رهبران حماس، دولت قانونی فلسطین در منطقه نوار غزه آغازگر این درگیری شد.
دولت اسرائیل بار دیگر چون تمام سالهای گذشته، هر زمان که فرصت ترور یکی از رهبران فلسطینی را داشته است، دست به ترور زده است. لیست ترورهای رهبران فلسطینی توسط اسرائیل را در اینجا می توانید نگاه کنید.
fa.wikipedia.org
آقای احمد جعبری آخرین نفر آنها نخواهد بود.
درگیری های اخیر چندصد کشته و مجروح برجای گذاشته است. پیر و جوان، زن و مرد، نظامی و غیرنظامی و تعداد قابل توجهی کودک و خردسال قربانی چند روز هجوم بمباران ها و موشک باران های اسرائیل بوده اند. اسرائیل در مقابل هر یک نفر قربانی، تا به امروز ۲۰۰ نفر را از طرف مقابل کشته و مجروح کرده است.
پارلمان و مقر دولت حماس، دولت قانونی فلسطینی در منطقه غزه با خاک یکسان شده است و زندگی روزانه و عادی مردم دچار اختلال.
متاسفانه همه احزاب ایرانی تا کنون چشم بر این همه جنایت بسته و لام تا کام صحبت نمی کنند. گویا منتظرند که آقای اوباما و یا خانم کلینتون چه خواهند گفت. انگار قطب نمای سازمان های ایرانی در نقض حقوق بشر، کشتار مردم بیگناه و جنایت علیه بشریت، وزارت امور خارجه امریکا و یا سخنگوی کاخ سفید است. مطمئنا اگر ایالات متحده این جنایات را محکوم می کرد، همه احزاب و سازمان های اپوزیسیون ایرانی یکی پس از دیگری اعلامیه های محکومیت خود را صادر می کردند.
واقعا برما چه رفته است؟
چرا این همه چشم به دهان خانم کلینتون و آقای اوباما مانده ایم؟
چرا احساسات انسانی و وجدان بشری ما با دیدن این همه قربانیان این جنایت ها جریحه دار نمی شود؟
چرا جنایت ها را بطور انتخابی محکوم می کنیم؟
اگر ایالات متحده جنایت در لیبی و سوریه را محکوم کند، ما هم دادمان به فلک می رسد و اگر آنها سکوت کنند، ما هم سکوت می کنیم.
چرا به اینجا رسیده ایم؟
رضا فانی یزدی
۱۸ نوامبر ۲۰۱۲
دولت اسرائیل بار دیگر چون تمام سالهای گذشته، هر زمان که فرصت ترور یکی از رهبران فلسطینی را داشته است، دست به ترور زده است. لیست ترورهای رهبران فلسطینی توسط اسرائیل را در اینجا می توانید نگاه کنید.
fa.wikipedia.org
آقای احمد جعبری آخرین نفر آنها نخواهد بود.
درگیری های اخیر چندصد کشته و مجروح برجای گذاشته است. پیر و جوان، زن و مرد، نظامی و غیرنظامی و تعداد قابل توجهی کودک و خردسال قربانی چند روز هجوم بمباران ها و موشک باران های اسرائیل بوده اند. اسرائیل در مقابل هر یک نفر قربانی، تا به امروز ۲۰۰ نفر را از طرف مقابل کشته و مجروح کرده است.
پارلمان و مقر دولت حماس، دولت قانونی فلسطینی در منطقه غزه با خاک یکسان شده است و زندگی روزانه و عادی مردم دچار اختلال.
متاسفانه همه احزاب ایرانی تا کنون چشم بر این همه جنایت بسته و لام تا کام صحبت نمی کنند. گویا منتظرند که آقای اوباما و یا خانم کلینتون چه خواهند گفت. انگار قطب نمای سازمان های ایرانی در نقض حقوق بشر، کشتار مردم بیگناه و جنایت علیه بشریت، وزارت امور خارجه امریکا و یا سخنگوی کاخ سفید است. مطمئنا اگر ایالات متحده این جنایات را محکوم می کرد، همه احزاب و سازمان های اپوزیسیون ایرانی یکی پس از دیگری اعلامیه های محکومیت خود را صادر می کردند.
واقعا برما چه رفته است؟
چرا این همه چشم به دهان خانم کلینتون و آقای اوباما مانده ایم؟
چرا احساسات انسانی و وجدان بشری ما با دیدن این همه قربانیان این جنایت ها جریحه دار نمی شود؟
چرا جنایت ها را بطور انتخابی محکوم می کنیم؟
اگر ایالات متحده جنایت در لیبی و سوریه را محکوم کند، ما هم دادمان به فلک می رسد و اگر آنها سکوت کنند، ما هم سکوت می کنیم.
چرا به اینجا رسیده ایم؟
رضا فانی یزدی
۱۸ نوامبر ۲۰۱۲
Next entry: چشم انداز مذاکرات ایران و امریکا -قسمت اول
Previous entry: پیرامون همکاری نیروهای اپوزیسیون دمکرات ایرانی